நம்மில் சிலருக்கு மட்டுமே சிறப்பான உணவை சமைக்க
தெரியும்.
ஆனால் நிறைய பேருக்கு சிறப்பான உணவை ரசித்து
உண்ணத்தெரியும். அதுபோல, சிறப்பான
பாடலை தயாரிக்க ராகம், தாளம் போன்ற நுட்பமான ஞானம் வேண்டியிருப்பினும் அப்பாடல்களை
ரசித்து உண்ண அதை உள்வாங்கி அனுபவிக்கும் உணர்வு போதும்,அந்த உணர்வின் அடிப்படையில் ஆனது இந்த பதிவு.
இன்றைய அர்த்தமின்மை நேற்றைய அர்த்தத்தை இன்னும் ஆழமாக்கும்
என்பதை தெரிவிக்கும் வகையில் இன்றைய சத்தமிக்க அர்த்தமற்ற பாடல்கள் அன்றைய
பாடல்களின் மகத்துவத்தை மேலும் மெருகூட்ட உதவுகிறது.
இப்பகுதியில் பகிர்ந்து
கொள்ளப்படும் பாடல்கள் மூலம் நீங்கள் தங்கிய ஏதோ ஒரு காலத்தை நீங்களே நினைவில்
மீட்டெடுக்க முடியுமானால் அதுவே எனது வெற்றி.
பல முறை கேட்டும் சலிக்காத அந்த பாடலின் (''அமுதே தமிழே" / Suseela , Uma Ramanan / கோவில் புறா / 1981) துவக்கத்தை அப்போதுதான் முதல் முறையாக கேட்டேன்.
"அமுதே தமிழே பாடலை, குறிப்பாக முதல்
மற்றும் இரண்டாம் சரணங்களுக்கு முன்னர் வரும் இசையை, அதன் நடுவில் வரும்
புல்லாங்குழலை, இறங்கு வெய்யில், மரங்களுக்கிடையில் பேருந்தை துரத்தி நம் மேல் விட்டு விட்டு சுடும் மாலைப் பொழுதில், எதிர்காத்து முகத்தில் அறைய ஜன்னலோர
இருக்கையில் அமர்ந்தபடி கேட்டுப் பாருங்கள்!
இந்தப் பாடல் "கோவில் புறா" என்று கண்டறிந்து, அதன் மூலம் "வேதம் நீ" மற்றும் "சங்கீதமே" பாடல்களுக்குள் நுழைந்து...
"வேதம் நீ" பாடலில் வார்த்தைகளுக்கு சேதாரம் இல்லாமல், இசையின் funnel எடுத்து நேராக நம் மனக்குழிக்குள்
சொருகி வரிகளை ஊற்றும் வேலையை இளையராஜா செய்கிறார்.
சட்டென்று
மணிக்கட்டு நரம்பை சுண்டிவிட்டது போல "சங்கீதமே"
பாடலின் துவக்கத்தில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக மாறி மாறி
வரும் அந்த guitar stroke, நாதஸ்வரம்
மற்றும் ஜானகியின் humming நம்மை ஒரு சோக கரைசலில் முக்கி எடுப்பதை உணர்தேன்.
கிடாரின் மேல் நாதஸ்வரம் உட்கார்ந்தால் நாம் என்னாவோம் என்பதை நமக்கு
இளையராஜாவைத் தவிர யார் உணர்த்தியிருக்கிறார்கள்?
"பொன்னல்ல பூவல்ல பொருளல்ல செல்வங்கள்" என்னும் வரி நமக்கு புரியத்துவங்கும்
பொழுது நாம் வாழ்க்கையில் திரும்ப முடியாத தொலைவில் வயது நம்மை வைத்து விடுகிறது
இல்லையா? அப்பொழுது நமக்கு நாமே "ஆதாரம் என நான் தேடியது ஆகாததென ஏன்
ஆகியது?" என்று கேள்வி
கேட்டுக் கொள்வோமோ?
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே (2)
சுகம் பல தரும் தமிழ்ப் பா (2)
சுவையொடு கவிதைகள் தா (2)
தமிழே நாளும் நீபாடு (2)
{அப்படி இல்லப்பா, தம்பி எப்படி
அழகா பாடினான் நீ பாத்தியா} தமிழே நாளும் நீபாடு
தமிழே நாளும் நீபாடு
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
தேனூரும் தேவாரம் இசைப்பாட்டின் ஆதாரம்
தேனூரும் தேவாரம் இசைப்பாட்டின் ஆதாரம்
தமிழிசையே தனியிசையே தரணியிலே முதலிசையே ஊண்மெழுகாய் உருகும் கரையும் அதில் உலகம்
மறந்து போகும் (2) பூங்குயிலே என்னோடு தமிழே
நாளும் நீ பாடு
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
பொன்னல்ல பூவல்ல பொருளல்ல செல்வங்கள்
பொன்னல்ல பூவல்ல பொருளல்ல செல்வங்கள்
கலை பலவும் பயிலவரும் அறிவு வளம்
பெருமை தரும் என் கனவும் நினைவும் இசையே
இசையிருந்தால் மரணம் ஏது
என் மனதில் தேன்பாய தமிழே நாளும் நீ பாடு
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
சுகம் பல தரும் தமிழ்ப் பா தமிழ்ப் பா
சுவையொடு கவிதைகள் தா கவிதைகள் தா
தமிழே நாளும் நீபாடு
அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே எனதுயிரே
நாம் எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு நிகழ்வும் காலம் வரையும் ஓவியம் என்று சொல்லலாம்
இல்லையா? ஒரு முறை வரைந்த ஓவியத்தை காலம் பெரும்பாலும் மறுபடி வரைவதே இல்லை. மறுமுறை வரைந்தாலும் அதன் "வண்ணம்" முன்னர் வரையப்பட்ட ஓவியத்தின் வண்ணம்
போல் இருப்பதே இல்லை. காலம் வரைந்த அத்தகைய ஓவியங்களை நாம்
மீண்டும் மீண்டும் துடைத்து வாழ்க்கைச்சுவரில் அடிக்கப்பட்ட வயதின் ஆணியில்
மாட்டுவதுதான் நினைவு என்பதோ?
அன்று "ஊரெல்லாம் உன் பாட்டுதான்" பாடலை
குழலில் வடித்தபின், "உங்களுக்கு இந்த பாட்டில் எந்த வரி பிடிக்கும்?" என்றார். "ஆலம் விழுதுகள் போலே ஆடும் நினைவுகள்
கோடி" என்றேன். அந்த வரியை ஒருமுறை பாடிப் பார்த்த அவர், "நீங்கள் நினைவுகளை விழுது போல
பார்க்கிறீர்கள். நாங்கள் விழுதை நினைவாக பார்க்கிறோம்." என்றார். நாக்கின்
மேல் கல்லை வைத்தது போல நகர்த்த முடியாத வார்த்தைகளுடன் நின்றேன் நான்.
இந்தப் பாடலை ஊன்றி கவனித்தால்,
மூன்று விதமாக பாடப்படும், மூன்று முறை வரும் இந்தப் பாடலில் ஒரே ஒரு சொல்
மட்டுமே மாறுபடும். நினைவுகள் (நினைவுகளினால்?) வாடுவதற்கும் வாழ்வதற்கும் உண்டான வித்தியாசமே அது.
ஸ்வர்ணலதா பாடுவதில், உள்ளத்தில் ஆடும் உணர்வின் அண்மையும், ஜேசுதாஸ் பாடுவதில், நழுவிக் கொண்டிருக்கும்
உணர்வில் நாட்டம் கொள்ளும் தன்மையும், இளையராஜா பாடுவதில் ஒன்றில் ஒட்டியிருந்தும் எட்டி
நிற்கும் பன்மையும் வெளிப்படும். அதற்கு அச்சாரம் போடுவது போல, பாடலின் துவக்கத்தில் வரும்
கிடார் ஸ்வர்ணலதாவுடனும் ஜேசுதாசுடனும் வெவ்வேறு "கனம்" தாங்கித்
துவங்கும். இளையராஜாவிடம் இந்தத் துவக்கமே இராது.
இந்த உணர்வுகளின் திரியை பிரித்துக் காட்டும் விதமாக, மூன்று பேரின் பாடல்களிலும்
இசையின் அமைப்பு ஆங்காங்கே வேறுபடும்.
ஸ்வர்ணலதா மற்றும் ஜேசுதாஸ் பாடும் இரண்டு
பாடல்களிலும், சரணங்களின் வரிகளுக்கு அடியிலும் இடையிலும் வயலின் அமைதி காத்து, "பாதச்சுவடுகள் போகும்" மற்றும் "ஆலம்
விழுதுகள் போலே" ஆகிய வரிகளுக்கு முன் மீண்டும் தலை தூக்கி, இரண்டே வரிகளில் அடங்கி விடும்.
இளையராஜா பாடுவதை கேளுங்கள்...ஒரே சரணம் தான். அந்த
சரணத்தின் துவக்கத்தில் வருவதும் மற்ற இருவர் பாடுகையில் வரும் அதே வயலின் தான்.
ஆனால் இப்போது புல்லாங்குழல் என்னும் "பாத்திரம்" வயலினிலிருந்து
வழியும் உணர்வை, அதே வடிவில் தேக்கி வைத்துக் கொள்ள உடன் வருகிறது!
ஒரு அகலமான சாலையில் நாம் பயணம் செய்யும் பொழுது, ஒரு கீறலாக கிளம்பி, எங்கோ நீண்டு கொண்டு போகும்
ஒற்றையடிப் பாதைகள் போல, அந்த பாதை எங்கு போகுமோ என்று நம்மை நினைக்க வைப்பது போல, ஒவ்வொரு வரியின் முடிவிலும் புல்லாங்குழல் நீண்டு
புரள்கிறது...
மற்ற இருவர் பாடுகையில் "ஆலம் விழுதுகள் போலே"
வரிகளின் வேரில் பொங்கி வழியும் வயலின், இளையராஜாவின்
ஆலம் விழுதில் அமைதியாகி மறைந்து விடும்! அந்த அமைதியின் ஆழத்தை மேலும் தோண்ட
முயல்கிறது தபேலா. அதில் சிதறும் நினைவை கொத்தியெடுத்து நம் மீதே மீண்டும்
பூசுகிறது அதனுடன் வரும் கப்பாஸ். அவ்வாறு மறைந்து போன அதே வயலின், அந்த இரண்டு வரிகள் முடிந்தபின் மீண்டு வந்து காற்றில்
நீந்துவது மற்ற இருவரின் அதே வரிகளில் கிடையாது!
"ஆலம் விழுதுகள்
போலே ஆடும் நினைவுகள் கோடி". அந்த விழுதுகளின் அர்த்தத்தைத் தானே
நாம் நிகழ்காலத்தில் தேடி, எதிர்காலத்தை நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறோம்?
